Hallo allemaal! Weer een berichtje uit Canada, over Banff om precies te zijn. De titel had net zo goed 'Op berenjacht deel IV' kunnen heten, maar dat komt zo. ´s Morgens vertrokken we uit Jasper om via de Icefields Parkway naar het 230 km verder gelegen Banff te rijden. Een weg langs sneeuwtoppen, watervallen, valleien en bossen. Eigenlijk alles wat je van Canada verwacht. Van een trouwe lezer van dit blog kregen we het advies om onderweg de Athabasca Falls te bekijken en we zijn blij dat advies op gevolgd te hebben. Wat een donderend geweld en je kunt er zo lekker dichtbij naartoe zonder enorm te klimmen. (so convenient!). Een paar kilometertjes verder stonden er weer auto's langs de kant: WILDLIFE ALERT! Deze keer weer een leuke zwarte beer langs de kant. Het was nog een jonkie (een flinke cub) dus moeder was in de buurt. Gewoon uit het autoraampje inzoomen en weer doorrijden. Ze maken het de toeristen zo gemakkelijk hier! Hier ook weer een sukkel die kennelijk levensmoe is en gewoon er naartoe loopt. We reden maar snel door voordat we met de ruitenwissers de bloedspetters moesten weg wissen...

Toen we weer bij de gletsjer aankwamen konden we de verleiding niet weerstaan om gewoon door te rijden (de dag daarvoor hadden we hem al bezocht) En Hans is nog even een hike gaan doen naar de voet van de gletsjer. Daarna was het weer raak: WILDLIFE ALERT! Dit maal een bruine beer. Geen grizzly (hoewel...we zijn geen kenners) maar een blonde zwarte beer. Kennelijk hebben ze hier ook Wella kleurnummer 14. Hij/zij stond aan de andere kant van de weg dus wat doe je dan..... je stapt uit.
Gelukkig lag er een flinke greppel langs de weg, maar we stonden we toch 10 á 15 meter vanaf. Dom hè? Gelukkig hadden we die ochtend netjes met mes en vork gegeten en stonken we niet naar bacon.

Na een lange en zeer mooie rit kwamen in de buurt van Banff langs knalblauwe meren. En dan bedoelen we: KNALBLAUW. Zoals uit een wasverzachter-reclame (Nieuwe geur: Mountainbreeze). Geen enkele foto kan die kleur benaderen (met photoshop misschien wel) maar jullie zouden het echt eens in het echt moeten zien.
De intens blauwe kleur wordt niet door de Canadese VVV erin gemikt, maar komt door de zeer fijne deeltje silt, ook wel Rock Flour genoemd. Dit absorbeert alle kleuren licht behalve die in het blauwe gebied. Door het smeltwater komen de deeltjes in de lente en in zomer in de meren hier terecht.
Een meer later zag er vanuit de auto wel heel vreemd wit uit. Het Bow Lake was nog bevroren maar al aardig aan het smelten. Jammer dat Peyto Lake ook bevroren was en de weg er naar toe afgesloten. We hadden graag van bovenaf of het blauwe, KNALblauwe meer willen kijken maarja.
Een beetje uitgkakt kwamen in Banff aan. Veel drukker en meer toeristisch dan Jasper maar uiteindelijk was het gewoon meer van dezelfde winkels, alleen groter en duurder. Lekker gegeten bij Peyto Bill (western restaurant) en omdat Hans de hele vakantie nog geen eland gezien heeft bestelde hij een elandburger. Dát zal ze leren!
De volgende dag was er (JAWEL) regen voorspeld. Omdat we 50 km verderop moesten zijn gokten we erop en zijn toch naar Lake Louise gereden. En gelukkig het bleef grotendeels droog. Prachtig meer met prachtige achtergrond en prachtig blauw en dan een donderwolkenlucht past er gewoon niet zo bij. We zijn niet teleurgesteld, maar het was er wel koud. Aan de rand van het meer staat een nogal kitscherig duur hotel waar we een kopje koffie (en wat lekkers) namen om wat op te warmen. We kregen het in papieren bekers mee en het was natuurlijk weer niet te z..drinken. Moraine Lake was onze volgende stop. Viel in eerste instantie tegen omdat het nog vroeg in het jaar was en het meer nog maar halfvol was, maar er was een grote berg met stenen en vanaf de top zag het er toch wel heel mooi en indrukwekkend uit. Net of het zo neergezet is in een perfecte compositie.
En toen begon te toch weer te gieten. We reden naar Banff terug en besloten de Grotten en Hot Springs te zoeken. Lekker onder een afdakje. De Hot Springs zijn zwavelbaden die in 1883 door drie spoorwegarbeiders ontdekt zijn. na flink gesteggel over de grond besloot de regering dat het stuk land van niemand was en zo was het eerste Nationaal Park geboren. Na afloop nog een lekker warm bad genomen in een andere bron zodat we lekker soezig een Thai binnenstapten. Een heel verhaal deze keer, maar we hebben veel gezien en gedaan en nu zijn we moe.

Truste!