Vandaag was de bedoeling om de Peak to Peak Experience te gaan doen in Whistler. Je gaat dan met de kabelbaan naar boven en dan ga je met een kabelbaan van 4,4 km lang van de ene bergtop naar de ander op zo'n 440 m hoogte. Maar jullie raden het vast al: alles vet in de wolken dus uitzicht van nul-komma-noppes. Op de webcam zag het er niet erg uitnodigend uit met harde wind, wolken en 2 graden Celsius. Werd dus een no-no. Om toch wat te doen besloten we een TreeTrack te gaan doen. Een tocht met gids door de boomtoppen via platforms die met elkaar verbonden waren met touwbruggen en trappen. Voor Egbert een hele klim, maar hij heeft het toch weer gered. Onderweg waren mensen bezig met ziplines. Dat zijn van die tokkelbanen maar dan extreem lang en hoog. Als Tarzans zoefden ze van boom naar boom (was leuk om te zien en Hans was jaloers). Op het laatste gedeelte van de tocht kwamen we langs de beruchte bobsleebaan (zie vorig verhaal) van de Olympische Spelen.

En daar liepen ze hoor: B E R E N! We hadden al eentje op de heenweg gezien die vlak voor onze auto overstak, maar nu hadden we er twee vol in beeld. Al snel kwamen ze een beetje té dichtbij en sowieso liepen ze op ons enige pad naar beneden zodat de gids ging bellen voor hulp. We hadden twee dagen geleden 3 uur op het water gezeten en 290,00 Can Dollars betaald en nu zagen we ze gratis en versperden ze de weg. Stomme beesten. Gelukkig kwam al snel een busje die ons veilig in Whistler dropte. Wat een spanning en sensatie! (Zie de foto's)

Whistler is 's zomers is vergeven van de moutainbikers. ze gaan dan met de kabelbaan omhoog en dan met een noodgang via allerlei parcours weer naar benee. Mountainbikes hebben geen spatbord en dat was te zien. Behalve dat de bikers onder de modderspetters zaten hadden ze allemaal een enorm remspoor op hun kont zitten (van het achterwiel natuurlijk). Grappig om te zien hoor, vooral als ze een (ooit) witte broek droegen. Wel jammer dat alle bankjes onder de modder zaten en je dus zelf ook snel met een vieze kont rond liep...